toch nog iets over de stage...

Op www.wilco.weedage.nl staan nieuwe foto's. Helaas is het met de filmpjes niet gelukt.

Laatste loodjes in Suriname!!
Jaja het zit er bijna op. Nog een paar dagen en dan zit ik alweer in het vliegtuig naar Nederland. Nu de laatste update vanuit hier en dan weer het “gewone” leven in Nederland oppakken.
Vanuit verschillende hoeken werd mij gevraagd of ik ook nog wel stage liep hier. Mijn verhalen gingen veel over andere dingen, dat klopt. Maar ik zal nu beginnen met een stukje over mijn stage.
Tijdens de 11 weken in Suriname heb ik als fysiotherapeut veel geleerd, verbaasd en gezien. De stage is echt heel leerzaam geweest voor mij als fysiotherapeut en als mens. Het omgaan met de mensen hier is echt iets anders dan thuis in Nederland. Mensen peilen en hoogte krijgen van mensen is hier soms erg moeilijk, dus misschien ben ik nu voor Elizabeth en mijn fam. iets makkelijker te peilen. Ik weet nu hoe irritant het kan zijn;-)
Vandaag, woensdag, heb ik mijn eindbeoordeling gehad. Morgen is het chinees nieuwjaar en dat is hier een vrije dag, dat hebben ze vorige week even besloten. Aankomende vrijdag is het mijn laatste stagedag en die gaan we afsluiten met een etentje. Mijn eindbeoordeling was goed en ze waren zeer tevreden. Mijn persoonlijke doelen zijn gehaald en we kijken allebei terug op een leuke, leerzame en gezellige tijd. Na het papierwerk van de opleiding ingevuld te hebben moest alleen het cijfer nog. Het zal jullie misschien verbazen dat ik ondanks alle leuke, gezellige en sportieve dingen die ik gedaan heb, mijn stage heb afgesloten met een 9!! Ja pa en ma, zulke cijfers zijn jullie niet gewend van je zoon….
Maar laat ik gauw weer gaan naar de verhalen over het mooie land en de leuke dingen.
Vorige week zondag met mijn fietsvrienden een lange tocht gemaakt, 130km gefietst. Een zware opgave maar we hebben het goed volbracht en de voldoening was groot. Afgelopen weekend was het dan eindelijk mijn beurt om de jongens te laten piepen en kreunen. Zaterdag zijn we gaan spinnen in de praktijk. Een spinningles van een vol uur, zonder pauzes en alleen maar knallen. Iedereen was bekaf, inclusief ikzelf maar gelukkig moesten zij toch steeds iets eerder afhaken.
Zondag zijn we naar de Brownsberg geweest. Met de mountainbikes in de pick-up zijn we om 7uur vertrokken om 1,5uur erheen te rijden en dan met de auto over de bauxiet weg omhoog. Boven aangekomen snel de spullen in orde gemaakt voor de afdaling van 35 minuten over het gladde en hobbelige bauxiet, en jawel helemaal veilig beneden gekomen. Helaas reed Paul iets te strak langs een steen en had een platte band. De buitenband was ook gescheurd dus omlaag was niet meer veilig. Binnenband verwisseld terug omhoog. Giel, Lesley, Teun en ik zijn verder gegaan tot aan de asfaltweg om daar om te keren voor de klim. Best pittig kan ik jullie zeggen. Halverwege maakte Lesley een schakelfoutje en sloeg zijn ketting overal omheen waar het niet hoort. Gelukkig is het na een hoop gedoe weer losgekomen en konden we verder. Boven aangekomen waren Laurien en Carien ook boven, niet helemaal zonder brokken. De rem van Carien was blijven haken en ze had een duikeling gemaakt. Niks ernstig alleen wat vervelende schrammen.
Wij zijn weer terug naar beneden gegaan voor nog een beklimming. Ondertussen was het ligt gaan regenen dus uitkijken geblazen. Met nog ong. 2km te gaan sloeg het noodlot toe. Mijn achterrem deed het niet meer en ik moest mijn voorrem extra inschakelen. Helaas teveel en een duikeling over het stuur was onvermijdelijk. Daar lag ik dan in een bocht op het bauxiet met een fiets zonder achterrem. Giel was al van zijn fiets gesprongen omdat de klap toch wel hard was. En iedereen die mij wel eens heeft zien voetballen weet dat ik het niet laat om mijn mond te houden op zo’n moment… Gelukkig niets ernstigs alleen een paar flinke schaafwonden op elleboog, knie, handen, onderarm en buik. Gelukkig zijn we in de tropen en geneest dat allemaal heel snel. Ik heb besloten niet meer verder te dalen en ben weer omhoog gefietst. En toen werden mijn gebeden verhoord. Het begon heel hard te regenen en ik was weer helemaal in mijn element. Mountainbiken in de regen op een weg die aan de zijkanten relatief goed begaanbaar was. Konden ook gelijk mijn schaafwonden wat schoonspoelen :-)
Nu nog een paar dagen en dan zit het er alweer op hier…. Ik ben blij weer naar huis te gaan om Elizabeth weer te zien. Bijna drie maanden zonder knuffel is eigenlijk te lang! Ik heb het hier heel goed naar mijn zin gehad en als het kan wil ik zeker nog een keer terug.
Nog één weekend mountainbiken in de ochtend en de twee middagen en avonden “hangmateren” en dan zit mijn avontuur er weer op.
Dinsdag 8 februari vlieg ik terug naar Nederland. Ik land dan woensdagochtend om 7:15uur.
Liefs uit Sranang!