Ledigheid is de duivels oorkussen!
Door: wilcoveld
Blijf op de hoogte en volg Wilco
30 December 2010 | Suriname, Paramaribo
Kerst in de jungle!
Een gekke belevenis. Kerst vieren met de zon die de omgeving verwarmt tot boven de 30 graden, een stromende rivier en slippers aan je voeten. Hoe tegenstrijdig kan het zijn, in Nederland komt het kwik niet boven het vriespunt, ligt er prachtig natuurijs en lopen de mensen op snowboots.
Zoals jullie begrijpen moest er veel energie worden gestoken in het creëren van de kerstsfeer. Zoals jullie op de foto’s kunnen zien (www.wilco.weedage.nl) is het toch gelukt om in de stemming te komen. Zelfs het zingen van kerstliedjes is gelukt.
Kerst 2010.
Woensdag voor kerst hebben we met de kinderen die bij ons sporten een kerstdiner gemaakt. Samen koken, daarna heerlijk smullen en na afloop wat bewegen. Uiteraard had dit een tweeledig doel. Ten eerste was het heel gezellig en hebben de kinderen heerlijke dingen gemaakt, de recepten waren van Wandy de diëtiste van de praktijk. Hiernaast wilde we de kinderen laten zien dat het niet moeilijk is om een verantwoorde maaltijd te maken met Kerst, en dat bewegen (uiteraard met mate) na het eten heel gezond is en een voldaan gevoel geeft.
Op kerstavond ben ik uitgenodigd bij een groepje Canadezen, gelukkig dus geen eenzaam begin van de kerst. Heerlijk buiten gezeten en champagne gedronken om de kerst te vieren.
Zaterdag zijn we om half negen vertrokken naar Atjoni. Samen met Cameron ben ik in de taxi gestapt naar het vertrekpunt in de stad. Toen Cameron en ik aankwamen in de stad hoefde stond Eva al te wachten en de rest zou snel komen. Maar we kwamen iemand te kort. Ze waren vergeten om met de taxi langs Carlot te rijden, dus snel terug met de taxi en zo konden we nog voor negen uur vertrekken.
Wij hadden gelukkig al vervoer geregeld, er lopen daar namelijk veel mannen rond die graag mensen vervoeren. Dit zijn zoal jullie begrijpen niet de meest betrouwbare ritjes.
Niet snel daarna kwam onze chauffeur ons halen en konden we vertrekken. De reis liep voorspoedig en voor we het wisten waren we in Atjoni. In Atjponi houdt de weg op en moet je per boot verder. De spullen uit de taxi gehaald en Mandje stond al klaar om ons naar Menimi te varen. Mandje is de eigenaar van Menimi en hij bracht ons naar zijn ressort. Daar aangekomen wisten we niet wat we zagen. Een schitterend paradijsje met veel groen, stroomversnelling, nette huisjes, veel ruimte en ontzettend aardige mensen.
We hebben dan ook 2 dagen lang niet veel anders gedaan dan zwemmen, lezen in de hangmat, boswandeling maken, voetballen, drijven in de stroomversnelling en weer even zwemmen. Je komt nog meer tot rust dan een dagje sauna!! En toch ben je de hele dag bezig.
’s Avonds gezellig wat drinken en kerst vieren. Zelfs de kerstboom, Kerstman en sterretjes waren aanwezig. Een compleet kerstgevoel dus.
Om toch wat herinnering aan Nederland en de kou te houden konden we het als echte Hollanders niet laten snert mee te nemen. Deze hebben we dus toegevoegd aan het kerstmaal wat Mandje voor ons verzorgt had.
Mandje woont op Menimi samen met zijn vrouw en kinderen. Niet alle kinderen wonen daar, alleen de jongsten. Met al zijn kinderen zou het ook wel erg druk zijn, hij heeft er 23…. De kinderen die er waren zijn tussen de 7 en 15 jaar ongeveer. Wij hadden een voetbal mee en daarmee hebben we regelmatig even met de kleine mannen gespeeld.
Na twee dagen op Menimi zijn we verder gegaan. Met de boot naar Tjanluku.
We waren twee dagen erg verwend en hadden nu wat minder ruimte, veel minder mooie fruitbomen en de slaapplaatsen waren niet zo schoon. Gelukkig was de rivier heerlijk met een natuurlijke jacuzzi en rotsen waar je op kon liggen. Snel het water in dus. En dat was echt heerlijk. Onze eigen privé spa die je op ieder moment van de dag kon gebruiken. Na het ontbijt de volgende dag hebben we Yoga les gehad op de rotsen in de stromende rivier. Mijn lenigheid is dus ook nog sterk op de proef gesteld. (misschien iets om de warming-up mee aan te vullen jongens….)
Vanuit hier hebben we een klein dorpje bezocht en ook een oud vliegtuigwrak in het bos bekeken. Hier heb ik mijn tweede boek uitgelezen in Suriname, jullie begrijpen dus dat rust hier echt hoog in het vaandel staat.
De mensen bij dit verblijf waren echt zoals de Surinamers bekend staan. Ze waren niet vooruit te branden. Als we met de wijze woorden van pa spreken: “Ledigheid is des duivels oorkussen”, dan denk ik dat de duivel hier heerlijk zal slapen. Je kon beter nergens om vragen, want het antwoord wat je kreeg kon je met heel veel korrels zout nemen. Een veel gemaakte uitspraak was, “eve eve”. Wat meer inhield wacht maar een uur of twee en dan ga ik eens nadenken of we nog drinkwater hebben en misschien kom ik het dan ook nog wel brengen. Eerst moet ik namelijk mijn sigaretje oproken en mijn biertje opdrinken. Gelukkig waren wij er ook voor de ontspanning en hadden we er op gerekend dus genoeg spullen zelf meegenomen.
Woensdag 29 december zijn we weer teruggekomen in Paramaribo. 5 dagen in het bos met een uitstekende mix tussen activiteiten en rusten.
De terugweg was wel een hele speciale belevenis. Echt met gevaar voor eigen leven rijden ze daar met 80km p/h over een onverharde weg met gaten. Inhalen net onder de top van een heuvel is geen enkel probleem. Dat er niet veel ongelukken gebeuren daar is onvoorstelbaar en ik was blij dat we weer heelhuids thuis waren.
Iedereen alvast een heel goed oudejaar en alvast de beste wensen voor 2011!!
Dat het een sportief en liefdevol jaar mag worden waarin we respect hebben voor elkaar en in ons achterhoofd houden dat: “Wie goed doet, goed ontmoet”!
Groetjes uit Paramaribo
Ps. Bij de foto’s staan er ook nog een paar van het kickboxgala waar ik als fysiotherapeut heen ben geweest.
Een gekke belevenis. Kerst vieren met de zon die de omgeving verwarmt tot boven de 30 graden, een stromende rivier en slippers aan je voeten. Hoe tegenstrijdig kan het zijn, in Nederland komt het kwik niet boven het vriespunt, ligt er prachtig natuurijs en lopen de mensen op snowboots.
Zoals jullie begrijpen moest er veel energie worden gestoken in het creëren van de kerstsfeer. Zoals jullie op de foto’s kunnen zien (www.wilco.weedage.nl) is het toch gelukt om in de stemming te komen. Zelfs het zingen van kerstliedjes is gelukt.
Kerst 2010.
Woensdag voor kerst hebben we met de kinderen die bij ons sporten een kerstdiner gemaakt. Samen koken, daarna heerlijk smullen en na afloop wat bewegen. Uiteraard had dit een tweeledig doel. Ten eerste was het heel gezellig en hebben de kinderen heerlijke dingen gemaakt, de recepten waren van Wandy de diëtiste van de praktijk. Hiernaast wilde we de kinderen laten zien dat het niet moeilijk is om een verantwoorde maaltijd te maken met Kerst, en dat bewegen (uiteraard met mate) na het eten heel gezond is en een voldaan gevoel geeft.
Op kerstavond ben ik uitgenodigd bij een groepje Canadezen, gelukkig dus geen eenzaam begin van de kerst. Heerlijk buiten gezeten en champagne gedronken om de kerst te vieren.
Zaterdag zijn we om half negen vertrokken naar Atjoni. Samen met Cameron ben ik in de taxi gestapt naar het vertrekpunt in de stad. Toen Cameron en ik aankwamen in de stad hoefde stond Eva al te wachten en de rest zou snel komen. Maar we kwamen iemand te kort. Ze waren vergeten om met de taxi langs Carlot te rijden, dus snel terug met de taxi en zo konden we nog voor negen uur vertrekken.
Wij hadden gelukkig al vervoer geregeld, er lopen daar namelijk veel mannen rond die graag mensen vervoeren. Dit zijn zoal jullie begrijpen niet de meest betrouwbare ritjes.
Niet snel daarna kwam onze chauffeur ons halen en konden we vertrekken. De reis liep voorspoedig en voor we het wisten waren we in Atjoni. In Atjponi houdt de weg op en moet je per boot verder. De spullen uit de taxi gehaald en Mandje stond al klaar om ons naar Menimi te varen. Mandje is de eigenaar van Menimi en hij bracht ons naar zijn ressort. Daar aangekomen wisten we niet wat we zagen. Een schitterend paradijsje met veel groen, stroomversnelling, nette huisjes, veel ruimte en ontzettend aardige mensen.
We hebben dan ook 2 dagen lang niet veel anders gedaan dan zwemmen, lezen in de hangmat, boswandeling maken, voetballen, drijven in de stroomversnelling en weer even zwemmen. Je komt nog meer tot rust dan een dagje sauna!! En toch ben je de hele dag bezig.
’s Avonds gezellig wat drinken en kerst vieren. Zelfs de kerstboom, Kerstman en sterretjes waren aanwezig. Een compleet kerstgevoel dus.
Om toch wat herinnering aan Nederland en de kou te houden konden we het als echte Hollanders niet laten snert mee te nemen. Deze hebben we dus toegevoegd aan het kerstmaal wat Mandje voor ons verzorgt had.
Mandje woont op Menimi samen met zijn vrouw en kinderen. Niet alle kinderen wonen daar, alleen de jongsten. Met al zijn kinderen zou het ook wel erg druk zijn, hij heeft er 23…. De kinderen die er waren zijn tussen de 7 en 15 jaar ongeveer. Wij hadden een voetbal mee en daarmee hebben we regelmatig even met de kleine mannen gespeeld.
Na twee dagen op Menimi zijn we verder gegaan. Met de boot naar Tjanluku.
We waren twee dagen erg verwend en hadden nu wat minder ruimte, veel minder mooie fruitbomen en de slaapplaatsen waren niet zo schoon. Gelukkig was de rivier heerlijk met een natuurlijke jacuzzi en rotsen waar je op kon liggen. Snel het water in dus. En dat was echt heerlijk. Onze eigen privé spa die je op ieder moment van de dag kon gebruiken. Na het ontbijt de volgende dag hebben we Yoga les gehad op de rotsen in de stromende rivier. Mijn lenigheid is dus ook nog sterk op de proef gesteld. (misschien iets om de warming-up mee aan te vullen jongens….)
Vanuit hier hebben we een klein dorpje bezocht en ook een oud vliegtuigwrak in het bos bekeken. Hier heb ik mijn tweede boek uitgelezen in Suriname, jullie begrijpen dus dat rust hier echt hoog in het vaandel staat.
De mensen bij dit verblijf waren echt zoals de Surinamers bekend staan. Ze waren niet vooruit te branden. Als we met de wijze woorden van pa spreken: “Ledigheid is des duivels oorkussen”, dan denk ik dat de duivel hier heerlijk zal slapen. Je kon beter nergens om vragen, want het antwoord wat je kreeg kon je met heel veel korrels zout nemen. Een veel gemaakte uitspraak was, “eve eve”. Wat meer inhield wacht maar een uur of twee en dan ga ik eens nadenken of we nog drinkwater hebben en misschien kom ik het dan ook nog wel brengen. Eerst moet ik namelijk mijn sigaretje oproken en mijn biertje opdrinken. Gelukkig waren wij er ook voor de ontspanning en hadden we er op gerekend dus genoeg spullen zelf meegenomen.
Woensdag 29 december zijn we weer teruggekomen in Paramaribo. 5 dagen in het bos met een uitstekende mix tussen activiteiten en rusten.
De terugweg was wel een hele speciale belevenis. Echt met gevaar voor eigen leven rijden ze daar met 80km p/h over een onverharde weg met gaten. Inhalen net onder de top van een heuvel is geen enkel probleem. Dat er niet veel ongelukken gebeuren daar is onvoorstelbaar en ik was blij dat we weer heelhuids thuis waren.
Iedereen alvast een heel goed oudejaar en alvast de beste wensen voor 2011!!
Dat het een sportief en liefdevol jaar mag worden waarin we respect hebben voor elkaar en in ons achterhoofd houden dat: “Wie goed doet, goed ontmoet”!
Groetjes uit Paramaribo
Ps. Bij de foto’s staan er ook nog een paar van het kickboxgala waar ik als fysiotherapeut heen ben geweest.
-
30 December 2010 - 15:50
Mauro:
Wilco,
Je moet het fototoestel recht houden! Kan jij echt aan de lianen hangen? Waarom heb jij zulke boze vrienden? Ik heb trektouwtjes van mama gekregen. Als ik groot ben mag ik met stokken skien.
Mauro
-
30 December 2010 - 15:54
Milan:
Ik mocht alleen in de sleeplift, Mauro ging met de juf. Opa is uit het stoeltjesliftje gevallen, omdat hij zijn stok wilde pakken. Papa gaat vanavond vuurwerk kopen. We hebben nu alvast trektouwtjes en sterretjes gekocht. Doei!
Milan -
30 December 2010 - 18:29
Marjolein:
Hoi Wilco, jij ook alvast een goede jaarwisseling gewenst.Zo te lezen en te zien vermaak je je daar prima.Wij genieten hier in limburg volop van het zwembad en de binnenspeeltuin...de sneeuwkettingen zijn er zelfs nog aan te pas gekomen! Liefs van ons allemaal -
30 December 2010 - 19:40
Jo:
Hoi Wil. Misschien kunnen we i.p.v. een dagje met de motor of fietsen een paar weken naar Paramaribo. Jij weet de weg. Het klinkt allemaal wel als een mooie ervaring. Heb je wel eens iemand uit de lift zien kukelen.
Moet je Leontien maar vragen. Top stunt. Milan en Mauro zijn ware toppers op de skies. Hartelijke groeten. -
30 December 2010 - 19:57
Marijke:
hoi, wat een prachtige foto's, leuke belevenissen, inderdaad heel vreemd die warmte daar en de kou hier.
een fijne jaarwisseling gewenst,
groetjes, mamma
-
30 December 2010 - 20:10
Jo:
Hoi Wil. Ben ik nog een keer. Zojuist de foto's bekeken. Zag dat je al wat materiaal voor een MB had verzameld.
Ook al een trekkertje aangeschaft? Mooie foto's. Liefs uit Oldebroek. -
30 December 2010 - 20:21
Leontien:
Hee Wil,
Lijkt me inderdaad een hele vreemde ervaring, kerst in de zon, maar zo te zien en te lezen is het niet heel vervelend daar! Dat uit de lift vallen van pa, daar had je echt bij moeten zijn, zo komisch! Zijn stok viel bij het instappen (ouderdom denk ik ;), ik kon de stok opvangen met mijn ski, maar toen pa de stok vervolgens wilde pakken, kukelde hij zo voorover het liftje uit, gelukkig was er genoeg sneeuw gevallen voor een zachte landing! Ik sluit me bij de anderen aan en ga jou ook via deze weg vast een heel goed 2011 toewensen! Hoop dat je de berichtjes nog voor de jaarwisseling leest.
Heel veel plezier nog de komende weken!
Groetjes Leontien -
31 December 2010 - 06:50
Fré Post:
goedemorgen wilco de laatste zinnen in jouw verslag spreken mij wel aan ik zou zeggen ook een gezond en sportief 2011 . -
01 Januari 2011 - 11:31
Monique:
Heej Boertje,
Wat een gaaf verhaal. Klinkt echt heel goed allemaal :)
We wensen je een heel mooi 2011. Geniet van je tijd daar!
Lies van ons -
10 Januari 2011 - 18:57
Timo:
Ik mis je ;(
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
